برخی از پیامك های شما به غدیر خم:
آمار مطالب
آمار کاربران
آمار بازدید
.gif){kind=small}
- 1394/4/13
کلمه ی قرآن به معنای خواندن است و از آن جا که باید با خواندن آیه های قرآن کریم، با راه های سعادت آشنا شویم. به این کتاب « قرآن » گفته می شود.
قرآن کریم با قرآن مجید با هم فرقی ندارند ؛ منظور از این دو نام همان کتاب آسمانی مسلمانان است . کلمه ی « مجید» و « کریم » هر دو صفاتی بر قرآن هستند . ما دو قرآن نداریم که یکی کریم و یکی مجید باشد. قرآن یکی بیشتر نیست هم مجید است هم کریم. در سخنان چهارده معصوم علیه السَّلام صفاتی درباره ی قرآن بکار رفته است: راهنما، بهترین داستان ، نجات دهنده ، سودمندترین پند، بهار دل ها ، سعادت بزرگ. حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله در طول عمر خود هرگز چیزی ننوشت. آن حضرت آیه های قرآن را برای مردم می خواند و گروهی از آنان که سواد داشتند ، قرآن را بر روی پوست حیوانات ، استخوان های پهن شتر ، چوب درختان یا پارچه های ابریشمی می نوشتند. این گروه در تاریخ به « کاتبان وحی » مشهورند. کلمه ی « کاتب» در زبان عربی به معنای نویسنده است.
تعداد کاتبان وحی :
تعداد کاتبان وحی گاه به ۴۰ نفر نیز می رسید که مهمترین آنها امیرمؤمنان علی ( ع) بود. آن حضرت اولین کسی بود که به نوشتن آیه های قرآن پرداخت و تا آخرین روزهای عمر پیامبر (ص) نیز به این کار ادامه داد. امام علی ( ع) فرمود است: به خدا قسم آیه ای نازل نشد مگر آن که پیامبر (ص) آن را بر من می خواند و تفسیر و معنای حقیقی آن را به من می آموخت. کسانی که در حال یادگیری قرآن هستند برای بهتر خواندن ، تمرین می کنند . گاهی قرآن را غلط می خوانند. غلط خواندن آنان گناه نیست، زیرا آنان عمدی این کار را نمی کنند. پس نباید از ترس غلط خواندن ، قرائت و تمرین برای بهتر خواندن آن را کنار بگذاریم. قرآن هواندن در راه رفتن اشکال ندارد بلکه استفاده از این فرصت برای خواندن کتاب خدا خیلی هم خوب است.
سوره:
سوره در زبان عربی از کلمه ی « سور» گرفته شده است و به معنای برج و باورهایی است که در گذشته ها دور تا دور شهر می کشیدند و چون هر سوره تعدادی از آیات را در دل خود جای داده است از این نظر مانند حصار شهر است که خانه های شهر را درون خود جای داده است . به همین دلیل به آن نیز سوره گفته اند.
برخی از اسامی قرآن:
کلام خداوند که بر آخرین پیامبرش نازل شده است و آخرین کتاب آسمانی است که در دست ماست، دارای نام های مختلفی می باشد که در خود کتاب به آنها اشاره شده است. اکنون به برخی از این اسامی که شهرت بیشتری دارند اشاره می کنیم تا کمکی باشد در جهت شناخت این کلام نورانی:
قرآن:
این نام در خود قرآن حدود 58 مورد یاد شده است. مانند «إنه لقرآن کریم»، «فإذا قرأت القرآن فاستعذ بالله»، ... اما در تشریح معنای کلمه ی «قرآن» نظریات مختلفی وجود دارد، از جمله امام شافعی می گوید: لفظ قرآن از هیچ مبدأی مشتق نشده است، بلکه خاصتاً برای کلام الهی وضع شده است. زجاج و لحیانی واژه قرآن را مهموز می دانند با این تفاوت که زجاج می گوید از (قرء) به معنی جمع و گردآوری چون قرآن جامع ثمرات کتب پیشین آسمانی است و به این علت آن را قرآن نامیده اند. ولی لحیانی عقیده اش بر آن است که مشتق از (قرء) به معنی قرائت و پیرو هم آوردن می باشد.
فراء می گوید: قرآن مشتق از قرائن است و قرائن جمع قرینه می باشد. از این جهت که هر یک از آیات قرآنی، قرینه و مؤید آیات دیگر می باشد. که البته در این مورد نظریات دیگری هم مطرح شده که از حوصله ی این مقاله بیرون است.
فرقان:
این کلمه در هفت مورد از قرآن به کار رفته که منظور از آن در دو مورد کتاب موسی (تورات) است و در دو مورد نیز قرآن است (تَبَارَكَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِیَكُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا) و در موارد دیگر معنای دیگری دارد. و چون قرآن، فارق میان حق و باطل است و آندو را از هم جدا می سازد، فرقان نامیده شده است.
کتاب:
در لغت به هر نوع نوشته ای، نوشتن و مکتوب کتاب گویند. در فقه و اصول مراد از کتاب قرآن کریم است که بین دفتین به طور متواتر و تحت محفاظت خداوند به ما رسیده است.
کلمه ی کتاب در قرآن حدود 255 مورد به کار رفته است که در موارد بسیاری مراد قرآن می باشد. مانند: (الر تِلْكَ آیَاتُ الْكِتَابِ وَقُرْآنٍ مُبِینٍ).
ذکر:
این کلمه در موارد متعددی از قرآن مورد استفاده قرار گرفته است که منظور از آن در برخی موارد قرآن کریم می باشد، مانند: (إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ)، (وَهَذَا ذِكْرٌ مُبَارَكٌ أَنْزَلْنَاهُ أَفَأَنْتُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ).
تنزیل:
این کلمه چندین بار در قرآن مورد استفاده قرار گرفته است، مانند: (وَإِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ)، از آنجایی که تنزیل غالباً بر نزول تدریجی قرآن دلالت دارد، و قرآن نیز به صورت تدریجی بر پیامبر (صلی الله علیه وسلم) نازل شده است، به این نام نامیده شده است.
تعداد کاتبان وحی گاه به ۴۰ نفر نیز می رسید که مهمترین آنها امیرمؤمنان علی ( ع) بود. آن حضرت اولین کسی بود که به نوشتن آیه های قرآن پرداخت و تا آخرین روزهای عمر پیامبر (ص) نیز به این کار ادامه داد. امام علی ( ع) فرمود است: به خدا قسم آیه ای نازل نشد مگر آن که پیامبر (ص) آن را بر من می خواند و تفسیر و معنای حقیقی آن را به من می آموخت. کسانی که در حال یادگیری قرآن هستند برای بهتر خواندن ، تمرین می کنند . گاهی قرآن را غلط می خوانند. غلط خواندن آنان گناه نیست، زیرا آنان عمدی این کار را نمی کنند. پس نباید از ترس غلط خواندن ، قرائت و تمرین برای بهتر خواندن آن را کنار بگذاریم. قرآن هواندن در راه رفتن اشکال ندارد بلکه استفاده از این فرصت برای خواندن کتاب خدا خیلی هم خوب است.
سوره:
سوره در زبان عربی از کلمه ی « سور» گرفته شده است و به معنای برج و باورهایی است که در گذشته ها دور تا دور شهر می کشیدند و چون هر سوره تعدادی از آیات را در دل خود جای داده است از این نظر مانند حصار شهر است که خانه های شهر را درون خود جای داده است . به همین دلیل به آن نیز سوره گفته اند.
برخی از اسامی قرآن:
کلام خداوند که بر آخرین پیامبرش نازل شده است و آخرین کتاب آسمانی است که در دست ماست، دارای نام های مختلفی می باشد که در خود کتاب به آنها اشاره شده است. اکنون به برخی از این اسامی که شهرت بیشتری دارند اشاره می کنیم تا کمکی باشد در جهت شناخت این کلام نورانی:
قرآن:
این نام در خود قرآن حدود 58 مورد یاد شده است. مانند «إنه لقرآن کریم»، «فإذا قرأت القرآن فاستعذ بالله»، ... اما در تشریح معنای کلمه ی «قرآن» نظریات مختلفی وجود دارد، از جمله امام شافعی می گوید: لفظ قرآن از هیچ مبدأی مشتق نشده است، بلکه خاصتاً برای کلام الهی وضع شده است. زجاج و لحیانی واژه قرآن را مهموز می دانند با این تفاوت که زجاج می گوید از (قرء) به معنی جمع و گردآوری چون قرآن جامع ثمرات کتب پیشین آسمانی است و به این علت آن را قرآن نامیده اند. ولی لحیانی عقیده اش بر آن است که مشتق از (قرء) به معنی قرائت و پیرو هم آوردن می باشد.
فراء می گوید: قرآن مشتق از قرائن است و قرائن جمع قرینه می باشد. از این جهت که هر یک از آیات قرآنی، قرینه و مؤید آیات دیگر می باشد. که البته در این مورد نظریات دیگری هم مطرح شده که از حوصله ی این مقاله بیرون است.
فرقان:
این کلمه در هفت مورد از قرآن به کار رفته که منظور از آن در دو مورد کتاب موسی (تورات) است و در دو مورد نیز قرآن است (تَبَارَكَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِیَكُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیرًا) و در موارد دیگر معنای دیگری دارد. و چون قرآن، فارق میان حق و باطل است و آندو را از هم جدا می سازد، فرقان نامیده شده است.
کتاب:
در لغت به هر نوع نوشته ای، نوشتن و مکتوب کتاب گویند. در فقه و اصول مراد از کتاب قرآن کریم است که بین دفتین به طور متواتر و تحت محفاظت خداوند به ما رسیده است.
کلمه ی کتاب در قرآن حدود 255 مورد به کار رفته است که در موارد بسیاری مراد قرآن می باشد. مانند: (الر تِلْكَ آیَاتُ الْكِتَابِ وَقُرْآنٍ مُبِینٍ).
ذکر:
این کلمه در موارد متعددی از قرآن مورد استفاده قرار گرفته است که منظور از آن در برخی موارد قرآن کریم می باشد، مانند: (إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ)، (وَهَذَا ذِكْرٌ مُبَارَكٌ أَنْزَلْنَاهُ أَفَأَنْتُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ).
تنزیل:
این کلمه چندین بار در قرآن مورد استفاده قرار گرفته است، مانند: (وَإِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ)، از آنجایی که تنزیل غالباً بر نزول تدریجی قرآن دلالت دارد، و قرآن نیز به صورت تدریجی بر پیامبر (صلی الله علیه وسلم) نازل شده است، به این نام نامیده شده است.
